• Julián
-
-
  • País: -
 
Imagen
Colores
Autor: Julián  903 Lecturas
Sonoro silencio:Un pentagrama marca ese sonidoque repiten en silencio las notas,que forman con las monótonas gotasel recuerdo más triste del olvido.Brisa que el rayo de sol no ha partido,trueno apagado que ya no alborota,luz incendiaria de un alma devota,filo de espada que yace vencido.Esta seca lluvia que cae en mi frentees como el carbón: negra, mala, dura...con dolor no bueno para el que siente.Todos eses recuerdos de hermosurame engañaron como el que mejor miente,¿quién no es quien de hacer tamaña locura?
Sonoro silencio (Soneto)
Autor: Julián  678 Lecturas
El coleccionista de la muerteSe oye un chirrido penetrante y estridente al abrirse la puerta, por causa de aquellas bisagras nunca engrasadas. Detrás de ella aguardaba una inconmensurable estancia con forma heptagonal, colmada de estantes, repletos de archivadores, y en uno de los tabiques un lienzo en el que se podían distinguir tres esqueletos centelleantes sobre un fondo azabachado, las armaduras oseas portaban en sus esbeltos falanges sendos cirios que iluminaban una cifra, el seiscientos sesenta y seis. En el canto de cada uno de los archivadores había grabada una fecha, compuesta por mes y año, el más antiguo debía datar de septiembre de 1945 y así sucesivamente todos los meses y años consecutivos se ubicaban allí, pero... ¿Qué podía haber  custodiado con tanto orden y secreto en aquella habitación? pues, ningún misterio, era un acopio como cualquier otro que se coloca con esmero y se aprecia como un tesoro, eran miles, millones de recortes de periódicos de la sección de necrológicos. Detrás  de la puerta apareció un  individuo bajito y enjuto, con una alopecia mas que evidente que era recompensada por su frondoso mostacho, su ropaje era completamente negro a excepción de una ínfima pajarita escarlata. Vivía en un luto sempiterno, todas las madrugadas cogía su lúgubre automóvil y descendía el sinuoso sendero que llevaba hasta su tétrica residencia, su destino era el santuario, cualquiera con tal de que allí se oficiará un sepelio, cámara en mano, fotografiaba los ataúdes y retornaba a su cripta. Dentro, enclaustrado cual asesino en las mazmorras de la torre más inasequible de un castillo, colocaba la flamante pieza entre las láminas trasparentes de cualquier de los álbumes que poseía.A menos de quinientos metros de su domicilio se hallaba una colosal necrópolis constantemente contemplada por él, gracias a un balcón sostenido por trece cartelas de las que colgaban otras tantas macetas en las que florecían crisantemos y geranios. Cada vez que un nuevo difunto llegaba a su sepulcro él lo sabía. Una vez dentro de la inexpugnable sala, se fijó con detenimiento en el retrato que hiciera hoy, era una "bella donna", de la que se enamoró instantáneamente, solo había un defecto ella estaba muerta y él vivo, y la única manera de conocerla era fenecer. Aprovecho que en aquella habitación lo que abundaba era papel, por tanto optó por incinerarse junto con su colección.Dos horas más tarde llegaron los bomberos a aquel alejado recóndito de la ciudad, aclamados por la vasta columna de humo y ceniza que sobresalía del techo de la siniestra mansión. Era demasiado tarde "il vecchio homo" estaba calcinado. A su inhumación solo asistió un sacerdote y un enterrador, pues en todos los años que llevaba allí residiendo, nadie había cruzado más de tres verbas con él, ni siquiera sabían como se llamaba, sí tenía familia,... nada. Por eso en su lápida solo había un epitafio pequeño que ponía "Aquí yace el desconocido ?-1987". Aquella misma tarde comenzaron las indagaciones policiacas sobre el incendio, procuraban comprender el origen de tan magna conflagración. Entre los escombros de la casa encontraron la tan citada sala, en la cual apareció intacto un diminuto cuaderno manuscrito. Al descifrarlo descubrieron toda la historia y un plano en el que se representaban cinco compuertas ocultas tras las cinco estanterías del heptágono. Detrás otros tantos ábsides en los que hallaron los cuerpos de dos ancianos, una mujer y dos niños. Después de ciertos exámenes de ADN se confirmó que los cadáveres eran la familia del misterioso hombre, progenitores, cónyuge y vástagos que fueran sacrificados para que no padecieran enfermedad ninguna, ni se les marcara la huella del tiempo, como se podía leer en una epígrafe que había situada en cada uno de los bidones cristalinos, llenos de formol, que los conservaban inalterados. Detrás de la pintura, asimismo, se descubrió una caja fuerte repleta de billetes y un libro titulado " El coleccionista de la muerte", escrito probablemente por el peculiar homicida. Y un testamento que nombraba como su único heredero al prelado del monasterio de los santos Inocentes junto con un último deseo: "Quiero que en mi mausoleo figure junto a mi nombre el título de este relato".
Sucederá cuando sea navidad. Ya habían pasado cinco años, y ella seguía esperando a que él le dijera alguna palabra de amor. Se acercaba otra vez la Navidad. Faltaban sólo tres días para conmemorar el segundo milenio del nacimiento de Cristo. Todas las ciudades estaban decoradas con la iluminación típica de estas fechas. Pero, donde ella moraba sólo la tenue luz de la luna brillaba entre la niebla formando extrañas sombras, que con el paso de los años habían dejado de darle miedo. Una noche más el insomnio y el aburrimiento la irguieron de su lecho, y se puso a caminar entre los fríos vapores de la humedad ambiental. Su cabello rubio flotaba al compás de su vaporoso vestido de gasa, de un blanco pulcro. Sus grandes ojos azules semejaban ser dos luceros en la oscura noche cuando el resplandor de la luz de la luna se reflejaba en ellos. No sentía el frío del clima. Sólo caminaba. Y su rápido avanzar hacía casi volar las yerbitas y helechos del monte. Con frecuencia su amado le traía ramos de flores, pero ya no hablaban. El silencio de sus palabras armonizaba con la tranquilidad invernal de aquel recóndito lugar. Lejos de allí. En el centro de la gran urbe, avanzaban los pasos de él, en soledad. Con la cabeza baja. Volvía a ser Navidad, esa época del año que tan poco le gustaba ya. Las calles estaban llenas de algarabía y de barullo. Los niños corrían lanzándose bolla de nieve. ¡Sí, de nieve! Quince años después había vuelto a nevar. Y este hecho aun lo ponía más triste y lleno de morriña. No a todo el mundo le sucede lo mismo, pero él era capaz de recordar con todo detalle la primera vez que había visto la luz de sus ojos. Estaba sentado aguardando al tren, en una estación lúgubre y sucia a las afueras de la ciudad. Había ido allí para una entrevista de trabajo y al ser invierno la noche se le había caído encima. Llegó el tren. Subió. Y cuando estaba sentado contempló el reflejo de Belleza resbalar por el cristal entre las gotitas de aquella noche lluviosa. Ella iba sentada en la hilera de asientos que se alineaban delante del suyo. No se había fijado en ella al entrar. Pero, de repente, su blanca piel, su dorado cabello y el profundo azul de los espejos de su alma le habían hecho perder el sentido. Nunca más borraría aquella imagen de sus retinas. Era amor. Sólo por volver a verla repitió gustosamente aquel trayecto de tren durante las dos siguientes semanas enteras, a la misma hora, en el mismo lugar y en el mismo asiento. Pero no volvió a coincidir con ella. El febril entendimiento de la desesperación no se conformaba con creer que sólo fuera una coincidencia, que quizás ella también había hecho aquel trayecto por casualidad. Mas era lo que parecía. Un año después de aquel suceso, se iba a abrir un centro comercial en esas mismas afueras de la ciudad. Donde estaba la lúgubre estación. Donde había descubierto lo que es la belleza. Donde había ganado y había perdido, al mismo tiempo, su amor platónico. Como no, volvía a ser Navidad, y él seguía sin trabajo. Ese centro comercial era su oportunidad. Tuvo suerte y lo contrataron de paje de Papa Nöel. No es que le gustase poner aquel gorrito, aquellas mallas y aquellos zapatones. Pero necesitaba el dinero, y en seguida le agradó su nuevo oficio al ver la ilusión y la cara de alegría de los niños pequeños. Después de una larga jornada de pie tenía mucha prisa por volver a su casa. Se dirigió con velocidad hasta la estación y se puso a esperar el tren. Mientras esperaba contemplaba el cadencioso viaje de los copos de nieve desde el cielo al suelo. Allí sentado, cansado, frío y ensimismado, observando como la nieve caía, no se percató de que una mujer se había sentado a su lado. La conversación fue escasa, pero suficiente: -¡Hola! ¿Qué haces aquí sentado sólo? ¿No sabes que hoy es veinticuatro de diciembre? ¡Hay que estar en casa con la familia! -¿Y tú? - Contestó sin mirar para ella. Pero sin dejarla responder giró la cabeza y volvió a ver el mar en aquellos ojos profundos, volvió a ver la luz natural que irradiaba aquel cabello angelical. Y calló. Ambos quedaron mudos. Mirándose fijamente a los ojos. Sonriendo levemente y dejando pasar el tiempo. La megafonía, con una voz electrónica, avisó de que a causa del temporal de nieve se suspendía aquella ruta ferroviaria. A ninguno le importó. Probablemente ni lo habían oído. Sus cuerpos seguían allí, pero sus espíritus volaban al unísono en el aire, entre los copos de nieve. No sabían si era el destino. No sabían si era un regalo de Navidad que les enviaba el mismo Dios desde los cielos. Lo que sí sabían es que desde aquella noche serían uno. Volviendo al presente. Él seguía caminando por las estrechas calles de la zona vieja de la ciudad. Allí había muchos menos adornos, menos luces, menos ruido y, por lo tanto, más tranquilidad. La tristeza que invadía su mente fue haciendo que, con cada paso que daba, percibiese menos donde estaba y del todo lo que lo rodeaba. Deambulaba como un perro abandonado, sin lugar a donde volver y sin morada hacia donde ir. Cerró los ojos y siguió caminando. Pensando en el pasado. Recordando cuándo era feliz. Bajó a la carretera y se disponía a cruzar cuando la velocidad de unas ruedas detuvo su paso. Tardó tres días en despertarse. Los necesarios para que el mundo, tal como lo conocemos, cambie por completo. Ya era otra vez la noche del veinticuatro de diciembre. Cuando se dio cuenta de que estaba despierto, caminaba entre la niebla espesa, en medio de un monte, no menos espeso. Ya no estaba triste. Por un segundo no sabía bien como sentirse. Seguía caminando, como tres días antes, sin saber a dónde iba, ni de donde venía. Sin embargo de esta vez había algo distinto, no caminaba sólo. A su derecha, y cogida de su mano, estaba su amada. Caminaban juntos nuevamente. Ya no sentían el frío de la nieve caer sobre sus cuerpos. Ni tenían miedo de las sombras que proyectaba la luna en la noche. Volvieron a hablar. Volvieron a expresar su amor, con palabras y con dulces besos. Volvían a ser uno nuevamente. El trágico accidente que los había separado cinco años atrás ya estaba olvidado. Eran nuevamente felices. No se sabe si sobre sus tumbas, alguna vez, alguien volvería a poner flores como él había hecho casi todos los días durante cinco años en la de su mujer. Pero eso ahora era lo de menos. Ya podían ir a buscarlas juntos. El milagro de la Navidad que los había juntado quince años atrás había vuelto para reunir lo que nunca había debido separarse. Siguieron caminando, hasta que la niebla hizo que sus siluetas se confundiesen entre a los árboles. Al mismo tiempo que la estrella que nos indica el norte brilló con más fuerza durante unos segundos. Ya eran las doce de la noche. Entrábamos en el verdadero día de Navidad donde todo es posible si lo deseamos con la suficiente fuerza y somos buenos de corazón. El verdadero espíritu de la Navidad no son las compras, no son los regalos, no son los adornos, ni las luces... lo verdadero es la familia, la amistad, el amor y la fe en que hasta la peor cosa que nos pase puede tener su parte positiva, dependiendo del punto de vista que le queramos dar.    VERSIÓN ORIGINAL EN GALLEGO:Sucederá cando sexa nadal:   Xa pasaran cinco anos, e ela seguía esperando a que el lle dixese algunha palabra de amor. Acercábase outra vez o Nadal. Faltaban só tres días para conmemorar o segundo milenio do nacemento de Cristo. Tódalas cidades estaban decoradas coa iluminación típica destas datas. Pero, onde ela moraba só a tenue luz da lúa brillaba entre a néboa formando estrañas sombras, que co paso dos anos deixaran de darlle medo. Unha noite máis o insomnio e o aburrimento erguérona do seu leito, e púxose a camiñar entre os fríos vapores da humidade ambiental. O seu cabelo louro flotaba acompasado co seu vaporoso vestido de gasa, dun branco pulcro. Os seus grandes ollos azuis semellaban ser dous luceiros na escura noite cando o resplandor da luz da lúa se reflicte neles. Non sentía o frío do clima. Só camiñaba. E o seu rápido andar facía case voar as herbiñas e fieitos do monte. Con frecuencia o seu amado traíalle ramos de flores, pero xa non falaban. O silencio das súas palabras harmonizaba coa tranquilidade invernal daquel recóndito lugar. Lonxe de alí. No centro da gran urbe, avanzaban os pasos del, en soidade. Coa cabeza baixa. Volvía ser Nadal, esa época do ano que tan pouco lle gustaba xa. As rúas estaban cheas de algarabía e de balbordo. Os nenos corrían lanzándose bolas de neve. ¡Si, de neve! Quince anos despois volvera nevar. E este feito aínda o poñía máis tristeiro e morriñento. Non a todo o mundo lle sucede o mesmo, pero el era capaz de recordar con todo detalle a primeira vez que vira a luz dos seus ollos. Estaba sentado agardando ao tren, nunha estación lúgubre e moura ás aforas da cidade. Fora alí para unha entrevista de traballo e ao ser inverno a noite caéralle encima. Chegou o tren. Subiu. E cando estaba sentado contemplou o reflexo de Beleza escorregar polo cristal entre as gotiñas daquela noite  chuviosa. Ela ía sentada na fileira de asentos que se aliñaban diante do seu. Non se fixara nela ao entrar. Pero, de súpeto, a súa branca pel, o seu dourado cabelo e o profundo azul dos espellos da súa alma fixéranlle perder o siso. Nunca máis borraría aquela imaxe das súas retinas. Era amor. Só por volvela ver repetiu gustosamente aquel traxecto de tren durante as dúas seguintes semanas enteiras, á mesma hora, no mesmo lugar e no mesmo asento. Pero non volveu coincidir con ela. O febril maxín da desesperación non se conformaba con crer que só fose unha coincidencia, que quizais ela tamén fixera aquel traxecto por casualidade. Mais era o que parecía. Un ano despois daquel suceso, abríase un centro comercial nesas mesmas aforas da cidade. Onde estaba a lúgubre estación. Onde descubrira o que é a beleza. Onde gañara e perdera, ao mesmo tempo, o seu amor platónico. Como non, volvía ser Nadal, e el seguía sen traballo. Ese centro comercial era a súa oportunidade. Tivo sorte e contratárono de paxe de Papa Noel. Non é que lle gustase poñer aquel gorriño, aquelas mallas e aqueles zapatóns. Pero necesitaba os cartos, e axiña lle agradou o seu novo oficio ao ver a ilusión e a cara de ledicia dos nenos pequenos. Despois dunha longa xornada de pé tiña moita présa por volver á súa casa. Dirixiuse con velocidade deica a estación e púxose a agardar o tren. Mentres esperaba  contemplaba a cadenciosa viaxe das folerpas de neve dende o ceo ao chan. Alí sentado, canso, frío e ensimesmado, observando como a neve caía, non se decatou de que unha muller se sentara ao seu carón. A conversa foi escasa, pero suficiente: -¡Ola! ¿Que fas aquí sentado só? ¿Non sabes que hoxe é vinte e catro de decembro? ¡Hai que estar na casa coa familia! -¿E ti? – Contestou sen mirar para ela. Pero sen deixala responder xirou a cabeza e volveu ver o mar naqueles ollos profundos, volveu ver a luz natural que irradiaba aquel cabelo anxelical. E calou. Ambos quedaron mudos. Mirándose fixamente aos ollos. Sorrindo levemente e deixando pasar o tempo. A megafonía, cunha voz electrónica, avisou de que a causa do temporal de neve se suspendía aquela ruta ferroviaria. A ningún lle importou. Probablemente nin o oíran. Os seus corpos seguían alí, pero os seus espíritos voaban ao unísono no aire, entre as folerpas de neve. Non sabían se era o destino. Non sabían se era un regalo de Nadal que lles enviaba o mesmo Deus dende os ceos. O que si sabían é que dende aquela noite serían un. Volvendo ao presente. El seguía camiñando polas estreitas rúas da zona vella da cidade. Alí había moitos menos adornos, menos luces, menos ruído e, polo tanto, máis tranquilidade. A tristura que invadía a súa mente foi facendo que, con cada paso que daba, se decatase menos de onde estaba e de todo o que o rodeaba. Deambulaba coma un can abandonado, sen lugar a onde volver e sen morada para onde ir. Cerrou os ollos e seguiu camiñando. Pensando no pasado. Recordando cando era feliz. Baixou á calzada e dispúñase a cruzar cando a velocidade dunhas rodas detivo o seu paso. Tardou tres días en espertar. Os necesarios para que o mundo, tal como o coñecemos, cambie por completo. Xa era outra vez a noite do vinte e catro de decembro. Cando se deu conta de que estaba esperto, camiñaba entre a néboa espesa, no medio dun monte, non menos espeso. Xa non estaba triste. Por un segundo non sabía ben como sentirse. Seguía camiñando, coma tres días antes, sen saber a onde ía, nin de onde viña. Mais desta vez había algo distinto, non camiñaba só. Á súa dereita, e collida da súa man, estaba a súa amada. Camiñaban xuntos novamente. Xa non sentían o frío da neve caer sobre os seus corpos.  Nin tiñan medo das sombras que proxectaba a lúa na noite. Volveron falar. Volveron expresar o seu amor, con palabras e con doces bicos. Volvían ser un novamente. O tráxico accidente que os separara cinco anos atrás xa estaba esquecido. Eran novamente felices. Non se sabe se sobre as súas tumbas, algunha vez, alguén volvería poñer flores como el fixera case tódolos días durante cinco anos na da súa muller. Pero iso agora era o de menos. Xa podían ir buscalas xuntos. A milagre do Nadal que os fixera xuntar quince anos atrás volvera para reunir o que nunca debera separarse. Seguiron camiñando, ata que a néboa fixo que as súas siluetas se confundisen entre ás árbores. Ao mesmo tempo que a estrela que nos indica o norte brillou con máis forza durante uns segundos.          Xa eran as doce da noite. Entrabamos no verdadeiro día de Nadal onde todo é posible se o desexamos coa suficiente forza e somos bos de corazón. O verdadeiro espírito do Nadal non son as compras, non son os regalos, non son os adornos, nin as luces … o verdadeiro é a familia, a amizade, o amor e a fe en que ata a peor cousa que nos pase pode ter a súa parte positiva, dependendo do punto de vista que lle queiramos  
                Belleza de mujer: Si me preguntas cómo definir la belleza.  Yo te describiría la imagen de una mujer:   Ella sería alta, y estilizada como idealizamos,    en nuestros sueños, que un ángel debe ser.     Con largas piernas, de alígero caminar,      y cuya silueta bosqueje las curvas del edén       junto a sus caderas y siguiendo hacia la cintura        formando un diábolo que contornee su piel.         Y su cara: ¡Cómo de otro modo no sería!          Atesorará las mejillas sonrosadas del ayer,          cuando el sol la soslayó con tímidos rayos,          que nunca osarían oscurecer su alba tez.         Sus labios, cuyo contorno representa...         ¡La figura de un corazón! Son dulces como miel.       Y su perfecta nariz, que con el aire que respira,      a mí me embelesaría conformarme en molécula fiel.     Sus hermosísimos ojos serán como faros que fulguren    los océanos que, por ellos, a buen gusto surcaré;  con finas pestañas que se arquean como juncos que en la ribera de esos mares encontraré.Al final, su cabello será sedoso, largo y sueltocayendo en los hombros que algún día abrazaré. Y si la encuentro. ¡Qué sé que existe!   ¡Por lo eterno! Le procesaré toda mi fe.
Belleza de mujer:
Autor: Julián  755 Lecturas
Soneto del amor: Las estrellas cubren de noche el cielo,las penas cubren hoy mi corazón;no sé como librarme del dolor,ni sé como decirte que te quiero.Quiero salvar mi alma, pero no puedo,quiero despertarme como una florpara que nada mate nuestro amor,y no borrarte de mi pensamiento.Seré feliz, el día que esto consigay después mi corazón reirá solocuando tu mirada sea también mía.Cualquier momento será un gran tesoro,si tus ojos miran con fantasía,si estás conmigo y no con cualquier otro. 
Soneto del amor
Autor: Julián  695 Lecturas
Siento que te busqué en el tiempo aun cuando ni existía, siento que me acerqué a tú vida desde aquel lejano día. Y yo que te esperaba a mi lado cuando amanecía, y yo que intuía que tu también a mi me querías. Es que te extraño tanto aquí en la lejanía, que un segundo lejos es pura melancolía. Que nuestro amor en el corazón tolo lo cubría. ¡Que ya te quería! ¡Que eras toda mi vida! ¡Ahora vivo para quererte! Y te ayudaré en lamentos que has sufrido otras veces. ¡Ahora vivo para quererte! Y te acerqué mi cuerpo y tú quisiste abrazarme y te besé mil veces y cuando desperté te había tenido para siempre y pude alegrarme. Y supe que nuestro amor era muy fuerte. ¡Ahora vivo para quererte! Porque ya se que esto no es un dulce sueño; Porque ya quiero despertarme y seguirte viendo.
Indignante que Textale permita insultos tan graves y personales como comentario a un texto completamente inocente y de un elemento al que desconozco completamente. Un tal:Tomás R. Ramírez Me dejó esta agresión verbal como comentario a mi publicación de ayer, día 12/03/13, "Dime que sí": "Otro arjona tercermundista más y van. Sos creo que el sexto que leo en la noche. A ver Julián. Cuando vos a una mujer le decis que la amas, y paso siguiente le empezas a hablar de: sus ojos, sus mejillas, sus besos como droga, su cuerpo bello, etc. Le estas hablando de su físico. No de su persona. Entendes? Entonces, decirle que la amas, refiriendote a su cuerpo, y encima decirle que la vas a llevar al altar quiere decir lo siguiente: QUE SOS UN PAJERO DE MIERDA MENTIROSO DE CUARTA POCO HOMBRE DESHONESTO BASURA HIPOCRITA Y BIEN HIJO DE PUTA. Esta claro?... Ojo, sos un hombre, como yo y todos los demas. Tengo muy en claro que es la forma en que nos manejamos casi toda la vida. Pero loco, hace falta que vengas a escribir estas porquerias aca y hacerte el poeta? Andate a la concha de tu madre."  Y como consecuencia pido a los encargados de crear y organizar Textale que este ser sea expulsado de Textale, sus comentarios borrados, porque claro está que esto es denunciable, y que no se puede consentir más.En definitiva que o desaparece pronto de este foro o me marcho. Me daría pena, porque tengo muchos lectores que me siguen y una media de más de 80 lecturas por texto publicado. Y no se, si a este ser lo mueve la envidia o el simple afán de insultar vilmente y hacer daño. Pero son las opciones que hay.
Indignante
Autor: Julián  834 Lecturas
Amiga SoledadUn oscuro crespón cubría todas las luciérnagas de la cúpula infinita. Mi alma, en ausencia de toda alegría, se hallaba entre cascadas que se veían caer desde los cristales de su fachada y resbalaban por ella hasta caer en el material, ya húmedo, del que todos provenimos y al que todos volveremos. Allí con la única compañía de mi soledad, la verdadera amiga, la que nunca me deja solo.Por aquel entonces yo era un amasijo de huesos incapaz de sostenerme sin mi encorvado y débil báculo, me pasara los días de mi floreciente juventud entre algarabías y rodeado de amistades temporales, cual corriente de agua que surca los cauces torrenciales que el hielo concedió. Donde un día hallé la ninfa de mis anhelos, por la cual jugué todos mis mejores naipes y salí derrotado, pues una traidora y deslizadiza brisa, que había partido de los gaznates de aquel villano, se la llevó tan lejos de mí que sólo me dejó los despojos de una vida gastada inútilmente, intentando alcanzar con mis dedos la siempre fugitiva felicidad que se halla en el borde del horizonte.Ahora comprendo como aquel escultor del tiempo, encerrado en la monótona y fría cadena de la edad, golpea rauda y duramente su cincel contra las hojas de mis ramas, marchitando hasta el antiguamente fuerte tallo, que de pronto se desmorona en una siniestra noche de otoño. Estoy solo, como siempre, con mi soledad. Contemplando el rayo de luna llena que se aproxima a la afilada piedra de mármol que marca el lugar donde mi desamparada alma habitará, en el momento que la guillotina, de filo de diamante, corte las cuerdas que sostienen los cimientos de la vida humana.La Soledad me cuenta, que la diosa Fortuna está a punto de hacer girar su ruleta y que mi suerte sólo depende de la saeta, que el intrépido arquero disparará de su ballesta, y que la casilla en donde se clave será el mezquino futuro que me aguarda.Suenan las campanadas, se consume el último suspiro del año, mi amiga me aconseja que no pierda la esperanza, pues la malvada saeta no golpeó contra la rueda de la fortuna. Con el nuevo año intentaré domar el rebelde caballo, agarrándome con fuerza a las crines de los mejores años, para así poder librarme de las cadenas que me ataban y huír en busca del verdadero amor, que seguro me aguarda detrás de los muros de esta cárcel tenebrosa.No escuchas el eco como, cada vez más fuerte, te grita "Carpe Diem"...
Amiga Soledad
Autor: Julián  524 Lecturas
Esos suaves susurros salidos de los sueñosse expresan sosegados y satisfechosde saber que son sensibles sesionessabedoras de todas las sensaciones.Raros ruidos rubrican el rápido roncardel roedor que rara vez reparaen rosas rosadas, rodeadas de aromasque se reflejan y corren por el aire.Alelados locos que luchan con lanzasy lucen elegantes luces legendarias,que los llevan al lugar donde el solsale del lecho y relumbra en los limoneros.Eses y erres y eles se sucedenen repeticiones que especialesse pierden en el espacio y elevanlos sentidos del elegante sueño.
Imagen
Verdadera poesía
Autor: Julián  580 Lecturas
¿Por qué la bella flor del narcisocrece al lado del agua del lagoe inclina su adormecida siluetahacia su reflejo de brillar claro?¿Es que aún sigue el joven incapazde separarse de su frío retratointentando darle un beso de amorque lo haga morir otra vez ahogado?¿Sigue sintiendo la pasión fervorosaque Némesis le dio en cruel  pago,en venganza ante la bella ninfa Ecoa quién el dio un triste rechazo?
Narciso y Eco
Autor: Julián  768 Lecturas
Oremos     -Ave María. -Sin pecado concebida. -¿Cual es tu pecado feligresa mía?... -... Así eran todos los días en la iglesia de Santa Gloria, y todo por culpa del popular párroco de la parroquia; Don Samuel, hombre comprensivo como pocos, se levantaba a las siete de la mañana y se dirigía a la iglesia, su sitio era el confesionario, lugar donde escuchaba, atendía y aconsejaba a su pueblo. Tanto para hombres como mujeres, él no era un simple sacerdote era más bien un amigo. Sin embargo, aquella población tenía un gran secreto escondido, un misterio que incluso desconocían sus propios habitantes. Cada vez que allí moría o nacía alguien sonaba una campanada a las doce de la noche del víspera de tal acontecimiento, que por muy bajito que sonase llegaba a los oídos de todos los nativos del lugar. Nadie sabía exactamente quién tocaba la campana, ni como sabía ese alguien lo que iba a suceder al día siguiente. Después de una jornada agotadora Samuel regresaba a la casa rectoral en su pequeño utilitario. Durante el trayecto el cansancio le venció y cayó preso en los brazos de Morfeo. Sorprendentemente su coche giró en redondo y regresó a la iglesia. Una vez allí, Samuel hizo sonar una fuerte badajada con la campana más grande. A la mañana siguiente todo era normal, él estaba metido en cama y su coche en el garaje. Media hora antes de la primera misa se despertó, sin acordarse de absolutamente nada de lo que había pasado esa noche. Al llegar al santuario lo estaban esperando los hijos del sacristán, para comunicarle la mala noticia de su pasamiento. Le contaron que había muerto al caer desde el alto del campanario cuando había ido a comprobar, por sí mismo, por qué tocaba la campana. En ese instante Samuel recordó un sueño muy extraño; en el que un hombre, sin cara, caía al vacío desde el campanario. Esta era la primera vez que él recordaba algo de lo soñado y se daba la coincidencia de que tanto en su imaginación como en la realidad él perdía a un buen amigo. Esa tarde lo enterraron, al último adiós de Juan acudieron todos sus conocidos y amigos. Durante los dos meses venideros se siguió repitiendo, todas las noches de miércoles, la campanada de media noche, pero siempre anunciando muerte. En este tiempo casi todas las familias perdieran un familiar y en los sueños de Samuel se había recreado calcado el fallecimiento de cada uno de sus vecinos. Una tarde durante uno del los funerales los ojos del cura se quedaron en blanco y se desmalló sobre el altar. Al reaccionar dijo a todos sus fieles que mientras estaba inconsciente se le aparecieran en la imaginación cuatro águilas que portaban en sus garras otras tantas calaveras y que las depositaban en los marcos de la puerta principal de las casas de la comunidad. Tanto él como los asistentes al funeral se marcharon preocupados para sus hogares y al llegar cual fue la sorpresa, al ver en sus fachadas cumplidas las palabras de Samuel. Desde ese día la campanada nocturna sonaría dos veces a la semana durante los próximos dos meses y así sucesivamente aumentando una badajada por semana cada dos meses más, hasta llegar a sonar todas las noches, pero nunca anunciaba nacimiento. De tal modo que la población descendiera un setenta y cinco por ciento en el último año. Llegó el momento en el que Samuel comunicó a la parroquia sus sueños. Pues el miedo le invadía el cuerpo. Todos se quedaron perplejos y asustados pensando quién sería el próximo en fenecer. Los nervios se alborotaron e incluso hubo quién gritó: "¡Matadlo a él !, es el culpable, ¡matadlo!" Pero no hizo falta, cinco minutos después de confesar su secreto, las campanas empezaron a sonar con fuerza, mientras el cuerpo de Samuel caía al suelo y empezaba a arder. Quedó despojado de sus carnes pero no de su osamenta, la cual se levantó y empezó a hablar en latín. Al mismo tiempo que desprendía un brillo cegador, que hizo que los ojos de los feligreses se volvieran rojos y se cristalizaran para luego estallar. Al momento que sus oídos escuchaban sus últimas palabras, procedentes de los vacíos gaznates del esqueleto de Samuel, estas eran "¡Memento mori!". La iglesia de Santa Gloria empezó entonces a arder y a ser engullida por la tierra a causa de una inmensa grieta que se abriera en el suelo y que paulatinamente pero sin pausa se tragó toda la isla. La noticia del desastre se reprodujo en todos los periódicos y medios de comunicación del mundo. En los que se contaba que un volcán se había despertado de su letargo y había acabado con la pequeña isla del Atlántico. Por lo que nunca nadie sabrá la verdad del por qué se produjera aquel castigo divino en tan agradable paraíso terrenal. ¿Nadie? Menos Samuel que acababa de nacer con otro cuerpo, pero con el mismo espíritu en otra pequeña población en el Índico.
Oremos
Autor: Julián  708 Lecturas
No me dejes solo con este dolorporque sabes que te quiero con pasión.Te querré eternamente corazón.Solo no me dejes con el rencorporque, que te quiero, lo sabes amor.Te querré eternamente corazón.Porque sabes que te quiero con pasiónno dejes que maten esta gran adoración.Te querré eternamente corazón.Porque, que te quiero, lo sabes amorno permitas que muera esta ilusión.Te querré eternamente corazón.No dejes que maten esta gran adoracióny de regalo te compondré una canción.Te querré eternamente corazón.No permitas que muera esta ilusióny de agasajo te daré esta oración.Te querré eternamente corazón.Y de regalo te compondré una canciónque será el símbolo de nuestra unión.Te querré eternamente corazón.Y de agasajo te daré esta oraciónque es un símbolo de candor.Te querré eternamente corazón.Que será el símbolo de nuestra unióny un recuerdo de quien soy yo.Te querré eternamente corazón.Que es un símbolo de candory ¿Quién soy yo?, no recuerdo, dímelo.Te querré eternamente corazón.Y un recuerdo de quien soy yoes lo que quiero que tenga tu adiós.Te querré eternamente corazón.Y ¿Quién soy yo?, no recuerdo, dímelo.porque quiero que tu despedida sea con Dios.Te querré eternamente corazón.Es lo que quiero que tenga tu adiósun partir sin sufrimiento y sudor.Te querré eternamente corazón.Porque quiero que tu despedida sea con Diossin nada de maldad y con un perdón.Te querré eternamente corazón.Un partir sin sufrimiento y sudorun partir que no tenga traición.Te querré eternamente corazón.63Sin nada de maldad y con un perdónsin traición para que recuerdes este sabor.Te querré eternamente corazón.Un partir que no tenga traiciónacompañado de una flor.Te querré eternamente corazón.Sin traición para que recuerdes este saborcon una flor, que te daré con razón.Te querré eternamente corazón.Acompañado de una flortu brillo de resplandor.Te querré eternamente corazón.Con una flor, que te daré con razónpor tu relucir con ese color.Te querré eternamente corazón.Tu brillo de resplandoraumentará la luz hasta el grado mayor.Te querré eternamente corazón.Por tu relucir con ese colorla luz se volverá mayor y no menor.Te querré eternamente corazón.Aumentará la luz hasta el grado mayorpara con tu recuerdo ser un soñador.Te querré eternamente corazón.La luz se volverá mayor y no menorpara un soñador ser con tu emoción.Te querré eternamente corazón.Para con tu recuerdo ser un soñadorvolveré a encontrarte con una acción.Te querré eternamente corazón.Para un soñador ser con tu emocióny con una acción volverme escritor.Te querré eternamente corazón.
Ahora el silencio se cierne sobre los cristalesgolpeando sus palmas y arañando en su cararompiendo en mil añicos los restos del almamarcando a gritos donde serán sus funerales.y la razón no resuelve como lo hacía antesno conoce el miedo de esa sombra en la camaya no le interesa vivir sin el calor de su llamay un corazón que no conoce todas sus verdades.tarde y a lo lejos sus ultimos latidos covardesmarcan donde paró su tiempo aquella que amaarrancan hasta el triste suspiro de sus entrañasarrepentido sepulcro donde olvidará sus males.
Ahora la soledad...
Autor: Julián  776 Lecturas
Si fuera un anciano en el día más largosi fuera verano y con el cuerpo cansadome levantaría, apoyando el bastón,a besarte en los labios.Tenerte para siempre aquí a mí ladoes un sueño, espero para darte mí manoy al verte de frente saberme acompañadoy siendo feliz quedarme llorando.Y si me sonries, te mando un recadoyo quiero rodearte y aproximo los brazosno oigo más nada que tús latidosy te siento respirar.Y al ver que los años juntos van pasandocomo caen las hojas del otoño calladode corazón a corazónme siento tranquilo y muy sosegado.Y si me sonries, te mando un recadoyo quiero rodearte y aproximo los brazosno oigo más nada que tús latidosy te siento respirar.Y que si esto sucede o lo estaré soñandono hay nada en el mundo más deseado,me pregunto si sientes que yo te amo,y te quiero hasta el fin.Y es que ni recuerdosi hubo un pasadoantes de conocerte ya te había llamadohasta en cada sombra, yo te iba buscando sin saber.Y ahora ya te he encontrado, y te sigo amandoun día especial este día del añoacaricio tu cuerpo aterciopeladoy muero de frío.Tenerte junto a mí: lo mejor que ha pasado,me río contento con el resultado.Tener para siempre este amor tan preciado,siendo la única de mí corazón.
La única de mi corazón
Autor: Julián  758 Lecturas
Imagen
Locura de amor
Autor: Julián  834 Lecturas
Imagen
Un gato en mi senda
Autor: Julián  596 Lecturas
Imagen
Grazas Bolboreta
Autor: Julián  609 Lecturas
Imagen
Marineros
Autor: Julián  597 Lecturas
Dende que os meus ollos te viron, caín preso nos brazos de Morfeo, desexando nunca máis espertar. Eu era un pequeno e febre barco no ancho océano do amor, ti eras o porto no que desexaba atracar, pero estamos tan lonxe que non sei como te vou atopar.Mirei cara o leste, e fixeime como os primeiros raios do orto iluminaban todo o ceo, e tinguían o mar dun tranquilo cor azul, todo aquilo non facía outra cousa que recordarme os teus ollos e o teu pelo, aos cales so vin unha vez; coma quen ve no medio da nevoa un raio de lua chea e del se namora, desexando que nunca se apague.Durante o largo percorrido moitos portos se cruzaron no meu camiño, pero eu arriaba as veles noutra dirección. Agardando que algún día, puidera mirar polo meu catalexo e ver a terra firme, na que tanto anhelo estar. Ollar de novo e darme de conta de que cada vez te teño máis cerca. E que sen ti, sen estar amarrado con fortes cordas no teu peirao, o único que me espera é afundir, rachar coma o Titanic e acabar nas fauces das quenllas.Por todo isto, tódolos días, escriboche unha mensaxe dicindoche canto te amo. E logo lanzoa ao mar, nunha botella, coa utopia de que ti a atopes e a leas.Agora, cerca está xa o ocaso, as derradeiras luces do amor alumean na miña cuberta, as derradeiras palabras voan no vento, levando na súa corrente un derradeiro susurro que di: veeeeeeeeeeeeeeennn!!!!
Amada Desideria
Autor: Julián  325 Lecturas
Sólo te quieroSólo queda una estrella en el cielo,sólo una lancha en el puerto,sólo un día del año,sólo una hora de fiesta...Tú no sabes lo que cuestasecar con un pañolas lágrimas del desiertodel no, al ¡te quiero!...
Sólo te quiero
Autor: Julián  638 Lecturas
Principales recursos estilísticos con ejemplos en mis poemas:     -Símil (Comparar dos objetos o realidades mediante en nexo): “Las caricias traicioneras que me empujaron como si fuera un bandido” -Sinestesia (unir dos sensaciones que pertenecen a campos semánticos distintos): “Como silenciosas caricias de amistad” -Sinécdoque (alterar por extensión o restricción el significado de una palabra): “una señal recibieron las velas para cruzar el ancho océano” -Personificación (o prosopopeya atribuir a un animal o cosa cualidades humanas): “por ella, es que sonríe el sol” -Paradoja (utilizar una expresión aparentemente contradictoria que invita a la reflexión): Poema LXIV “Presa libertad” -Hipérbole (exageración): “mi vida que ahora está vacía, si tu no compartes mi alegría” -Apóstrofe (exclamación): “¡Te quiero, te quise y siempre te querré! -Antítesis (contradicción): “Un pentagrama marca ese sonido que en silencio repiten las notas” -Alegoría (usar una expresión en forma metafórica para expresar otra): Poema LV “Así es ella” -Asíndeton (ausencia de nexos, para dar rapidez): “negra, mala, dura” -Polisíndeton (abundancia de nexos, para dar lentitud): “eses y erres y eles se suceden…” -Paranomasia (contraponer dos palabras de sonido parecido pero de distinto significado): “y lucen elegantes luces legendarias” -Paralelismo (repetición de estructuras sintácticas): “que el amanecer está nublado, que las gotas son puñales de llanto” -Epifora (repetición de una palabra o expresión al final de oraciones o versos): “para saber que no estoy perdido, no estoy perdido” -Epanadiplosis (empezar y acabar una oración con la misma palabra): “Naranja, como las naranjas” -Derivación (repetir una palabra de la misma familia léxica): “en rosas rosadas, rodeadas de aromas” -Concatenación (repetir la última palabra de un verso como primera del siguiente continuamente): Poema LIV “¿Odio o amor?” -Anáfora (repetición de una palabra al principio de cada verso): “Cuando paseábamos por los campos verdes. Cuando besabas mi boca y decías ¿Me quieres?...” -Anadiplosis (repetir la última palabra de un verso como primera del siguiente): “Días y días han pasado sin tu voz. Voz que me llenaba toda la vida” -Aliteración (repetición de un sonido para dar una determinada significación): “Raros ruidos rubrican el rápido roncar del roedor que rara vez repara…” -Quiasmo (colocar dos miembros equivalente cruzados): “¿Qué corazón golpeado y malherido, malherido y golpeado no lo ha de envidiar” -Hipérbaton (alterar el orden lógico o normal de una oración): “porque tus ojos se ponen rojos, mi vida, no llores nunca” -Interrogación retórica (consiste en una pregunta que no necesita respuesta): “¿Quién no es quién de hacer tamaña locura” -Lítote (negación de lo contrario que se quiere afirmar): “con dolor no bueno para el que siente” -Ironía (decir lo contrario de lo que en realidad dices): Poema LII “Alegre dolor” -Reduplicación (reiteración seguida de una palabra): Palabra “que” en Poema XVI “Luna dímelo” -Encabalgamiento (acabar una frase que se empezó en un verso en el siguiente): “hoy me desperté con____ una idea en la cabeza” -Refrán (repetición de un verso al final de cada estrofa durante todo el poema): Poemas XLII “Celos” y LIII “Te querré eternamente corazón” -Leixaprén (repetición del segundo verso de una estrofa como primero de la siguiente sucesivamente): Poema LIII “Te querré eternamente corazón” -Epíteto (adjetivo que no es necesario): “Es como el carbón: negra, mala, dura” -Oxímoron (juntar dos palabras o ideas que lógicamente no podrían coexistir): “esta seca lluvia que cae en mi frente”
Imagen
Sola
Autor: Julián  705 Lecturas
Azules como el cielo al besarel mar en el horizonte sin tierrabrillan sus bonitos ojoscon púpilas como estrellasque me guian en la vidapara que nunca me pierdacon finas y largas pestañasque solo la noche cierra.Su pelo largo y liso al moverla cabeza es una caricia tiernasobre los hombros más lindosque toda otra mujer quisierapero que solo posee esta diosade magnanima belleza eterna.Dos labios finos y coquetosque definen la sonrisa perfectados mejillas sonrosadas queen medio dejen una nariz pequeñapor la que entra el tibio airedel que yo ser molecula quisiera.
Azul quisiera...
Autor: Julián  382 Lecturas
Esos ojos que me miranbuscando mi compañía,esa risa que me llenalas horas de alegría,mi cielo, mi cielo,sólo te quiero.Tus palabras me acompañande noche y de mañana,tus sonrisas me animansiete días a la semana,mi cielo, mi cielo,sólo te quiero.Sólo te quieropues sin ti mi amorsin ti me muero,como el sol en verano,como las estrellasque cubren el cielo,a ti mi vidasólo te quiero.Esa por la cual en su díacompuse esta poesía,ese arcoiris de colorde brillo y resplandor,mi cielo, mi cielo,sólo te quiero.Compañera de mi viday también de mi alegría,esa flor del mejor jardínque llego a mi vida al fin.Sólo te quieropues sin ti me muero,como el sol en verano,como las estrellasque cubren el cielo,a ti mi vida,¿Te quiero!, sólo a ti...
Sólo a ti
Autor: Julián  358 Lecturas
Manifiesto de presentación "¡Eh, compañeras, mirad hacia arriba!¡E aquí otro de esos homo-sapiens que pretende reproducirnos!"Éste parece que lo que intenta es relatar lo que nos acontece, nuestros sentimientos y nuestra intimidad, pero, ¿cómo un ser humano va a poder exponer lo que nosotras sentimos?, ¿no debe darse cuenta de que está tratando con los personajes más famosos de todos los tiempos? Por si hay algún despistado que no se enteró  quien somos nosotras, se lo diré con pistas:Pista uno: nosotras nos manifestamos a lo largo de los tiempos en los libros más famosos, desde obras de Shakespeare hasta Moliere, Dante, todos trabajaron con nuestros cuerpos, pero creo que nadie se había atrevido con nuestras almas.Pista dos: cualquier guión de película o de obra de teatro no sería nada sin nuestra presencia."Como supongo que con estas dos pistas es suficiente para saber quienes somos, no lo diré yo. Por cierto ahora que estamos vamos a contar algo, ¿vale amigas?"Todo el mundo conoce algo de nuestra historia, pero intuyo que no todo. Retrocediendo en el tiempo nosotras eramos frecuentadas solo por gente adinerada o por verdaderos intelectuales, pero ahora con esto de la enseñanza pública hasta el más ignorante (que nunca hubiera tenido interés por nosotras, si no fuera por aquel profesor que nos presentó en el parvulario), nos regenta y hace lo que quiere con nuestros cuerpos, así hasta tal punto en el que aparecemos en la publicidad: anunciando desinfectantes para inodoros, insecticidas, de todo; y pegadas a paredes dentro de un grafiti o dentro de una fórmula que un genio pintó en la puerta de un retrete. A pesar de todo no creo que hallamos perdido nuestro encanto, y conocer un trabajo nuevo y gente nueva no está tan mal."Por cierto, antes de que me olvide quiero decir que cuando alguien le dice a otro: , hay que aclararle varias cosas: primero la letra no es suya, nosotras somos libres y nos gustan todos; y en segundo lugar, no todas somos guapas. Al igual que vosotros los hay guapos y feos, pero con una notable diferencia, aquí nunca verás a una compañera insultar a su vecina, aunque ésta sea tan común y tan vista como una a, o tan tímida como la hache, que no se atreve a hablar, o tan rara como una eñe a principio de palabra... Todas nos llevamos bien con nuestras virtudes o nuestros defectos, que sino: ¿creéis que aceptaríamos unirnos a otras y formar toda clase de palabra, en toda clase de idiomas?"Creo que me llaman, así que, me despido con un fuerte abrazo y hasta siempre queridos escritores."
Llega el atardecer a la riberaquedate para contemplarlo conmigo,abrazados a la orilla del río,esperando juntos la primavera.Mira el sol bajar al río a beber,como de color rojo se deshace,escucha del ruiseñor el mensajesabe que pronto la noche va ha caer.Ya salen las estrellas y la lunayo quiseiera una dulce y eterna noche,volar juntos donde nadie conoce,que tu alma más la mia fueran sóla una.Estando a tu lado una vida es corta,realidad: es el sueño de tenerte,para hacerte muy feliz para siempre.Oyes aun suena esa alegre melodía?
Alegre melodía
Autor: Julián  304 Lecturas
A memoria do río dá vidaXa pasaron moitos anos, que digo anos, mesmo décadas. Recordo que era inmensamente máis feliz do que agora son. E non é por recordar a mocidade, porque xa daquela tiña unha abundante traxectoria, neste mundo infiel, ás miñas costas. Xa coñecera os cambios que o paso do tempo fai no corpo. Mais de todos modos pódovos asegurar que era feliz, feliz de verdade.Se tedes tempo vouvos narrar o motivo da miña ledicia, e como os golpes que dá a vida ma foron quitando aos poucos, e ultimamente máis á présa.Na pequena aldea todos durmían, era a primeira noite da primavera, a noite do vinte e un ao vinte e dous de marzo. O vento frío que no inverno nos azoutaba dende o norte xa amainara, agora unha brisiña, xa algo cálida, movía compasadamente as follas das árbores. Cando xa estaba máis preto a mañá, oíanse os paxaros que estaban de volta das súas vacacións invernais e traían unha renovada gana de cantaruxaren no medio das silveiras.Moi cerca de min, sentía a natureza en todo o seu esplendor. Botei unha ollada cara o ceo, completamente azul. Só cara o suroeste se apreciaban uns pouquiños cúmulos, ovalados que case parecían ovelliñas saltando unhas sobre as outras entre o harmonioso rumor daquela brisa; probablemente eran o anuncio das primeiras pingas de auga da estación, pero seguramente este día ía acabar sen choiva. Un paporroibo facía manobras arteiras sobre min, tratando a gravidade cun desprezo… ¡imposible de imaxinar para un ser non alado! Daba gusto velo, poñía vida nos meus ollos, e contribuía a facilitarme a miña alegría. A un lado fixeime naquelas pedras de cor branca, que coñecemos como seixos, ían arredondándose co paso do tempo. Aínda me acordo cando chegaron aquí, eran sen dúbida máis grandes; formaban esquinas e planos, onde cada amencer a luz da alba as facía brillar como espellos de diamante. ¡E pensar que parecían irrompibles! E tamén recordo os aromas dos milleiros de flores que espertaban cada mañanciña e enchían os prados dun amplo espectro de cores, atraentes para aquelas fermosas bolboretas, que non as desmerecían na variedade nin na intensidade cromática. E para as traballadoras abellas que sen descanso nin acougo recollían alimento e fabricaban tan delicioso mel.Naqueles almanaques o que hoxe coñecemos como agricultura ecolóxica era a tradicional, e á que actualmente lle chamamos tradicional non existía. Dende a miña perspectiva contemplaba aos velliños do lugar dirixirse ás súas dilixencias diarias. Ás veces, facíanme cambiar un pouco a miña posición, pero comprendíao era polo ben das súas brañas, a humidade era imprescindible se querían ter herba que levar ás bocas dos seus animais no verán. Recordo aquelas chaeiras de inundación como se fora hoxe. Discorrían a ambos lados de onde o meu leito moraba, e pódese dicir, que os meus brazos as aloumiñaban sabedores da incrible diversidade biolóxica que albergaban no seu seo.Un pouco máis lonxe estaban as leiras das patacas, do mainzo, das fabas, do trigo, do liño, e dun longo etcétera, que a xente de entón cultivaba con esmero, cariño e paciencia. O día que labraban a terra, moreas de lavandeiras, merlos ou carrizos baixaban a ras do chan. Había pequenos insectos para alimentalos a todos e sobraban os suficientes para conservar a especie sen perigo ningún.A terra rompía con aqueles arcaicos arados romanos, feitos artesanalmente e con madeira dura, de castaño. Podían durar a vida de varías xeracións. Eu mesmo vin como pasaban de pais a fillos e a netos, e así sucesivamente. Os regos que se facían era rectos e pouco profundos, pois a xente de antes era consciente, aínda sendo carente de estudos, de que a parte proveitosa do terreo era só a superficie. Máis abaixo, na rocha nai, era imposible cultivar nada. Esas colleitas abonadas de esterco, fortalecían o solo a base de materiais orgánicos que gardaban un perfecto equilibrio co medio.¡Ai, ai, ai! ¡Que pena! Se puidese berrar, berraría forte pedindo que eses recordos felices volveran ser presente. Pero é imposible. Agora diso xa pouco, ou nada queda. Nin sequera eu estou no lugar que me corresponde. ¡Fixéronme emigrar forzosamente!Hoxe en día, século XXI, ¿vivimos ben? ¿Que é progreso?Lémbrome agora, que se cumpriron uns corenta anos dende que sufrín o primeiro ataque severo. Por encima de onde eu vivo, pasou unha estrada e o que antes era un camiño veciñal pasou a ser unha pista de asfalto (obrigándome a pasar forzosamente por uns estreitos canais para cruzala).O tráfico rodado, a revolución industrial, a tecnoloxía, o progreso… ¡Cada día estaban máis presentes na miña contorna! E isto só me trouxo dores de cabeza. A polución (non podo dicir que sexa comparable á dunha cidade) fíxome sufrir. Presenciei a morte de innumerables animais esmagados polos tolos que corren no seu coche e a desaparición de especies de peixes, coma troitas e reos que antes a diario podía sentir acariciando o meu ser.¡A braña xa non é tal! Por un dos lados secárona. Un inmenso monte autóctono poboado por carballos, castaños, budios e outras moitas converteuse nunha pradería pola que a lixiviación fai escorregar augas ferruxinosas que escurecen a miña face. O uso abusivo de fertilizantes, xurros e herbicidas tóxicos fixéronme perder moitos seres veciños: tritóns, que antes nadaban felices, agora só son un lindo recordo; as flores, que antes mencionaba, cada vez son máis escasas, vexo como o seu lugar vai sendo ocupado paulatinamente por especies cultivadas repetitivas; non veñen os paxaros comer nas leiras recentemente traballadas, porque xa non hai insectos…E por último, o que máis me doeu foi que me fixeran emigrar. O meu lar. O meu leito onde descansei dende tempos inmemoriais. Modificado e alterado pola man de individuos irresponsables para unha nova construción. Neste caso unha depuradora. ¿Cal será a súa función? ¿Verter no meu ser todo o refugallo da poboación humana da redonda?Estou triste e probablemente non me quede outra que renderme e morrer.Pero, non sen antes presentarme como é debido: Chámome Agudeiro e son, ou era, un pequeniño río, afluente do Lambruxo e á súa vez afluente do Lambre. Sei perfectamente que os demais tamén sofren, pero iso non me fai, nin moito menos, sentirme mellor. ¡Morreremos todos! A natureza e imprescindible para a vida humana e cando o comprendan espero que xa non sexa demasiado tarde.¡Adeus! E espero que sexa un deica logo, e non un ata nunca…"
A memoria do río dá vida
Autor: Julián  371 Lecturas
D ama, que por las noches recorres los bosques A visa a las hadas, a las náyades, a los elfos... M ándales recado de que tu espíritu esterno A llegado para protegerles en los rincones. O scura sería la noche sin tu brillo en la luna. S aldrán del escondrijo, a bailar, los espectros, C antando canciones entre la espesa bruma. U na vez y mil veces más quedarán despiertos, R ecordando la mujer que no los deja nunca. A l lado del cementerio felices son los muertos.
A la Dama Oscura
Autor: Julián  365 Lecturas
Rockmánticos acordes de guitarraresuenan en mi corazón, en mi cabezarecordando al rápido compás de esa baladaque un día sonaba entre las estrellas.Todas esas notas formaban en el pentagramalas palabras que esperabas oír, las más bellas;las únicas que seguían la melodía del almade ese loco guitarrista que tocabas sus penas.Y que esperaba por ti hasta ver el alba,porque tú eras la única que su corazón llena,porque eras única a quien ama,eres la única luz que tiene la tierra.
Rockmánticos
Autor: Julián  330 Lecturas
El roncar de la guitarra entre las rosases el rumor del mar contrala tierrael romper de las olas con las estrellasuna guerra de acordes y aromas.Las suaves caricias salidas del sonidode esas notas son sensibles y sincerasy suenan solas para que las quierasy para que sepas lo que te pido.Toca niña toca!, con tu guitarraque hasta las piedras podrán oírtey bailarán como tú lo quisistey como yo, en verdad deseaba.
Guitarra
Autor: Julián  338 Lecturas
Sus ya muy tristes ojos azuleslloran gotas de lágrimas saladasque resvalan entre sus pestañashacia mejillas dulces como nubesQue humedecen la pupila amadaaunque su luz para siempre brillaguiando a donde ira ahora mi vidarecordando al amor que extraña.La pena en su corazón palpitala risa en sus labios ya no asomapor el beso que espera y añoray aun sigue llorando mi gran amiga.Deja ya la pena a un lado solaque lo que brilla entre los abeduleses la tibia luz de luna suave y dulcey despierta feliz en la proxima aurora
Azules
Autor: Julián  327 Lecturas
Un beso en tus labios es sueño,amarte es más dulce en tu ser,la risa de tus ojos es más bella,amarte por última vez.Recordarte todos los días,recordar que eres mi luz,saber que no te he perdidoy ser feliz sabiendo quien eres tú.Volver a tenerte vida míacomo antes de la despedida,volver a besarte despacioy saber que no estoy muerto en vida.Tenerte siempre junto a míy no volverte a perder,encontrarte a mi lado,recordarte como mi mujer.Recordarte durmiendo en un lecho,la noche del reencuentro,mis sueños esperando enteros,para saber que no miento.Despertarte y estar a solasnosotros y nuestro amor,convertirnos en amantesy no levantarnos hasta ver el sol.
Mira un ceo sempre grissobre terra ben mollada,onde soa brilla a lúa,onde vive miña amada.Mira unha estrela tristeiraentre risas apagadas,dende onde morre o Eoata a costa da Guarda.¡Ai! Galicia feiticeira.¡Ai! Media vida ou enteira.Patria de festas e feirassempre serás a primeira. Soña cun mundo perfectoonde non che falte nada,xunto con trasnos e meigase tamén algunha fada.Soña cunha vida ledana túa terra desexada,dende a costa da Morte á fronteira zamorana.¡Ai! Galicia feiticeira.¡Ai! Media vida ou enteira.Patria de festas e feirassempre serás a primeira.
Galicia Feiticeira
Autor: Julián  343 Lecturas
¿Quién soy yo?... el más triste y pobrede los poetas vivos.Las penas que marcaron un caminoy que me dieron al olvido,las caricias traicioneras que me empujaroncomo si fuera un bandidoy me dejaron tan soloque tengo el corazón vendido.
¿Quién soy yo?...
Autor: Julián  340 Lecturas
Pronunciar tu nombre me eleva a la luna,y al oírlo solo pienso en nuestra unión,ese nombre perfecto para una canción,tenerlo conmigo es indispensable,saber que es el nombre de mi amor.
La luna del amor
Autor: Julián  608 Lecturas
Cómo quieres que yo a ti no te quiera eternamente,no me pidas que te olvide, que te recordare hasta el infinito.Es que tus rosados labios son la ambrosía de los diosesy la humedad de tus besos el dulce néctar del Olimpo.Tu pelo de oro es el río dorado en el que quiero nadar,Sí, el mar y el cielo de tus ojos son mi mejor destino.Cómo quieres que yo a ti no te ame por todo lo eterno,si en mi cuerpo y mi mente sólo pensarte marca mis latidos.
<< Inicio < Ant. [1] 2 Próx. > Fin >>

Seguir al autor

Sigue los pasos de este autor siendo notificado de todas sus publicaciones.
Lecturas Totales54557
Textos Publicados59
Total de Comentarios recibidos65
Visitas al perfil9868
Amigos17

Seguidores

1 Seguidores
Oscar Ruano
   

Amigos

17 amigo(s)
ALFREDO MENDIOLA
RAFAEL GAMERO BORREGO
antonia
José de la Cruz García Mora
María Ester Rinaldi
marlyn ruiz
Maria
La chica del dragón tatuado
Richard Albacete
Lucy Reyes
Cristofer G
Ignacia
estefani
Laura Camila
Carmen Veronica
Neocoatl18
Catriona Endériz
   
 

Información de Contacto

-
-
-

Amigos

Las conexiones de

  CACA
  Rafael Gamero
  antonia
  josegarmo
 
  marlyn ruiz
  mdcg
 
  ralbacete
  Lucy
 
<< Inicio < Ant. [1] 2 Próx. > Fin >>